HomeAstrid Breed: “Toen ik mijn beperking accepteerde openden er nieuwe deuren”

Astrid Breed: “Toen ik mijn beperking accepteerde openden er nieuwe deuren”

Wat als sporten je lust en je leven is maar je lichaam kan het niet meer aan? Astrid Breed houdt haar hele leven al veel van sporten. Ze heeft de CIOS-opleiding gedaan en is opgeleid tot sport- en bewegingscoördinator. Op een dag bleken haar heupen te zijn versleten. Sporten ging niet meer en ook haar baan moest ze opgeven. De weg naar acceptatie van deze beperking duurt lang.

Sinds een paar maanden heeft Astrid eindelijk haar draai weer gevonden in de sport. Rolstoelhandbal bij VZV in ’t Veld. Maar het heeft lang geduurd voordat ze zover was. Lichamelijk maar ook mentaal waren er veel hobbels op haar pad. Astrid gaf les op Reigersdaal, was bewegingsagoog, had taken bij de judobond en deed zelf fanatiek aan handbal tot haar 14e en judo. Sporten was haar grote passie.

Nieuwe heupen

Op haar 34e bleek dat ze heupdysplasie heeft. Astrid werd meteen aan haar rechterheup geopereerd, maar kon daarna helemaal niet meer lopen. Vier jaar lang liep Astrid met krukken en zat ze af en toe in een rolstoel. Ze kon niets meer. Voor nieuwe heupen vond het ziekenhuis haar nog te jong. Toch heeft ze in de jaren die volgden nieuwe heupen gekregen. Het herstel ging niet probleemloos. In totaal is Astrid vijf keer geopereerd. Omdat de nieuwe heupen zo’n 15 jaar meegaan, afhankelijk van de mate van beweging, zullen ze ooit weer vervangen moeten worden.

Teleurstelling en gemis

Astrid begon met de nieuwe heupen voorzichtig weer te wandelen en deed aan fitness. Maar de conditietraining bij judo lukte niet. Dat was een flinke teleurstelling. “Ik was heel fanatiek aan het sporten voor de operaties en nu kon ik bijna niets meer. Dan val je wel in een gat. Ik ben er niet depressief van geworden, gelukkig. Maar ik moest wel mijn hele leven anders invullen.” Het invullen van de dagen gaat Astrid gelukkig heel goed af. Ze vond een nieuwe passie in schilderen. Maar het gemis van het sporten bleef knagen.

Je kan toch lopen?

Astrid kan een stuk lopen, als het niet te lang is, en ze rijdt auto. Onafhankelijkheid is belangrijk. “Als ik in een rolstoel zat was ik bang dat iemand me zag. Ik schaamde me heel erg. Ik heb inmiddels veel meer geaccepteerd dat ik nu eenmaal niet alles meer kan, maar ik ben er nog niet. Zo haal ik nog steeds m’n gehandicaptenkaart weg uit m’n auto, omdat ik niet wil dat iemand die kaart ziet. Bovendien krijg je er veel commentaar op. Als je kunt lopen denkt men al snel dat je die gehandicaptenkaart onterecht hebt.”

Sportrolstoel

In de krant zag ze dat handbalvereniging VZV een rolstoelhandbalteam wilde starten. “Ik was meteen enthousiast maar voelde ook weerstand. Ik wilde nog steeds niet accepteren dat ik niet meer op mijn oude manier kon sporten. Moest ik dan toch die rolstoel in? Ik heb mezelf gedwongen om meteen te bellen, zodat ik geen tijd had om excuses te bedenken.” Via de club kon ze de eerste periode een rolstoel lenen. Nu krijgt ze een eigen sportrolstoel, die helemaal is afgestemd op haar lichaam en haar sport. “Nu ik toch over die drempel heen ben gekomen merk ik dat het echt nieuwe deuren voor me heeft geopend. Ik sport weer met heel veel plezier in een gezellig team. Hier zijn we allemaal gelijk.”

Ga gewoon lekker bewegen!

In het team van Astrid zitten een paar leden die in het Nederlands team hebben gespeeld.  Ook zijn er leden die al bij de vereniging zaten, maar door een blessure niet meer konden handballen. Rolstoelhandbal gaat nog wel, dus ze geven hun sport niet op. In het team zitten ook leden die hun hele leven al in een rolstoel zitten. Iedereen is welkom. “De bedoeling is dat we met dit team ook wedstrijden gaan doen. We zijn best fanatiek en ik geniet er heel erg van!” De andere leden kunnen dat beamen: “Astrid is heel gezellig en sociaal, maar ik ben blij als ze ook eens misgooit!” Heeft Astrid nog advies voor mensen die in een vergelijkbare situatie zitten? “Je moet accepteren wat je niet meer kunt. Dat is heel moeilijk. Maar maak ook gebruik van de mogelijkheden die je nog wel hebt! Ga gewoon lekker bewegen op een aangepaste manier. Nu ik deze stap heb genomen denk ik dat ik ook een grote stap heb gemaakt in het acceptatieproces van mijn beperking. En die nieuwe rolstoel helpt daar misschien ook wel bij!”

Heb je ook drempelvrees?

Astrid is zeker niet de enige met drempelvrees. Mensen met een beperking of chronische aandoening vinden het vaak moeilijk om een passende beweegactiviteit te vinden. Bij Team Sportservice Schagen is Ellen Schouten Regiocoördinator Aangepast Sporten. Zij geeft advies en kent alle beweegmogelijkheden in de regio Kop van Noord-Holland. Als je er tegen op ziet om alleen een sport te gaan proberen kan er ook een maatje gevonden worden. Ook is een cursus rolstoelvaardigheid mogelijk. Ellen Schouten is bereikbaar via eschouten@teamsportservice.nl, 0224 – 214 774. Op www.unieksporten.nl staat een overzicht van alle mogelijkheden om aangepast te sporten.